Gerben
Mijn naam is Gerben Hop, geboren in 1974. Ik woon in Heerjansdam, een historisch dorpje tussen Rotterdam en Dordrecht, omgeven door kronkelige waterwegen en vogelrijke vlaktes.
Om te ontspannen ben ik graag buiten om te mountainbiken, wandelen, hiken en hardlopen. Binnenshuis experimenteer ik met home domotica, slimme technologie waarmee ik het huishouden zoveel mogelijk automatiseer en optimaliseer. Om mijn hoofd leeg te maken, klus ik ook buiten wat af. Verlies ik in de frisse buitenlucht de tijd, dan ervaar ik een weldadige flow.
Zo rolde ik niet altijd door het leven. Toen ik na een aantal zware jaren een sabbatical nam, ging mijn hart eindelijk open. En ontdekte ik waarvan ik ‘aan’ ga, waar ik blij van word, wat mij na aan het hart ligt. Opeens zag ik scherp voor ogen waar ik naartoe moest. Sindsdien ontwikkelde ik niet alleen zelf door, ik deelde ook mijn inzichten met anderen. Ik leer hen te groeien in autonomie.
In 2021 begon ik als zelfstandig ondernemer. In mijn diensten komt dertig jaar werkervaring, vijftig jaar levenservaring en decennia aan opleiding samen. De meesten van ons ervaren soms hoge pieken en diepe dalen. Voor die dalen kan ik je niet behoeden, maar ik kan je wel begeleiden naar de oppervlakte. Ik loop dan een tijdje met je mee, leg mijn pad naast dat van jou. We zoeken niet meteen een piek op, maar stabiliseren de boel. Balans, daar gaat het om.
Vrij mijzelf zijn
Ik ben gezegend met een liefdevolle opvoeding waarin ik leerde doorzetten. Terugkijkend zie ik ook dat mijn stotteren mijn keuzes regelmatig bepaalden. Voor mij geen gebaand pad. Ik moest soms afsnijden, omlopen of rechtsomkeert maken vanwege een doodlopende weg. Wat voor anderen van-zelf-sprekend is, was voor mij vaak een uitdaging. Ik zie daar nu ook het positieve van in. Door het stotteren kan ik nu dingen die ik anders niet had gekund. Misschien ben ik daardoor, hoe gek dat misschien ook klinkt, beter in spreken. Beter in loqui: de alomvattende expressie van idee en gevoel.
Een herbesluit
Ik doorliep vele therapieën. Eén therapeut, Johan genaamd, is mij altijd bijgebleven. Het woord coach was toen nog niet zo gangbaar als nu. Ik zag hem vooral als mentor en gids. Ik bewonderde hem en wilde ook ‘een Johan’ worden. Het verschil maken in het leven van anderen. Maar ja, om een Johan te worden moest ik wel eerst vloeiender leren praten. Dacht ik.
In de jaren die volgden, bleef ik deze overtuiging aanhangen: eerst vloeiender spreken, dan al het andere. Totdat ik veertig werd. In dat jaar kwam ik tot het besef dat juist die overtuiging mijn beperking was. Ik heb toen een ‘herbesluit’ genomen. Dat bracht ik onder woorden in een gedicht. Daarin sprak ik niet alleen uit dat ik het stotteren accepteer, ik omarmde het stotteren als kerneigenschap. Zonder het stotteren, zo wist ik nu, was ik niet die veelzijdige persoon geworden die ik nu ben. De schaamte maakte plaats voor dankbaarheid. Het stotteren maakt mij beter in loqui.
Vier de verschillen
De afgelopen jaren bereikte ik steeds meer het niveau van de Johan die ik zo bewonderde. Ik heb enorm veel kennis opgedaan. Ik leerde wie ik ten diepste ben. Deze zelftherapie is mijn beste therapie ooit geweest. Mijn belangrijkste les is dat het niet gaat om vloeiend spreken, maar om vloeiend stotteren. Ik zeg nu: het stotteren zit mijn spreken niet meer in de weg. Ja, je hoort het nog wel, maar dat geeft niet. Het gaat om wat ik te zeggen heb, niet hoe.
Deze persoonlijke geschiedenis maakt dat ik ook anderen beter kan helpen. Slechts één procent van de mensen stottert, maar we hebben allemaal wel iets dat afwijkt van de norm. Verspil je energie alsjeblieft niet met ‘normaal’ worden, maar vier de verschillen. Hoe jij verschilt van de anderen. Dankzij mijn stotteren leerde ik echt te luisteren, scherp te observeren en diepere connecties te maken. Van wat anderen als beperking zien, heb ik mijn kwaliteit gemaakt. Sterker nog, mijn beroep.
Ik luister naar jou, ook als je niks zegt. Ik stel verdiepende vragen en geef je het vertrouwen dat je in mijn bijzijn kunt onderzoeken wie je werkelijk bent en wat je wilt. Het kostte mij veertig jaar om op dat punt te komen. Na mijn herbesluit voelde ik mij als herboren. Je bent nooit te jong of te oud om zo’n herbesluit te nemen. Wel is het zo dat niet iedereen vanzelf op dat punt komt. Daar help ik je bij.
Een leven lang leren
Mijn persoonlijke ontwikkeling is geen standaard route geweest. Om verder te komen, moet je soms achteromkijken of even uitblazen. Maar de blik blijft wel voorwaarts gericht. Daar let ik ook bij mijn cliënten op, zodat ze niet blijven hangen in het verleden of bij de pakken neerzitten.
Ik houd mijzelf scherp door voortdurende scholing. Ook neem ik deel aan supervisie. Waarin ik met andere coaches ervaringen, uitdagingen en professionele ontwikkeling bespreek. Een omgeving ook waarin ik kan reflecteren op mijn handelen en denken. Dit alles onder begeleiding van een supervisor, die mij helpt om steeds beter te worden in mijn werk en als mens te groeien.
Heb je een vraag?
Vul het onderstaande formulier in en wij nemen zo snel mogelijk contact met je op!
Velden met een * zijn verplicht om in te vullen!
